Laat me je straatmeubilair zien en ik zeg je wie je bent. Gaudi's Barcelona barst van de levenslust en vrolijkheid en dat zie je niet alleen terug bij de mensen, maar ook in de openbare ruimte. Zo staan overal in Barcelona niet alleen bankjes waar men netjes naast elkaar zit, maar stoelen (onderste foto) die een beetje door elkaar staan. Het effect is, zo zag ik keer op keer, dat er meteen gesprekken op gang kwamen tussen mensen die elkaar niet kenden, dat er een soort gemoedelijkheid ontstond. En het ziet er gewoon leuk uit.Ook die stoelen uit beton, soms met een schaak- of damtafel ertussen, oogden gezellig (en zaten trouwens opmerkelijk comfortabel - foto boven). En zo was er nog wel meer optimistisch straatmeubilair te vinden. Je wordt er instant vrolijk van. En dat is wat een goede stad doet: mensen opbeuren.
Het lijkt me go
ed als we in Leiden ons eigen straatmeubilair laten ontwerpen. En dat we daarbij dat Calvinistisch strenge, dat verantwoorde, nu eens laten varen. Laten we eens niet als eerste gedachte in ons laten opkomen dat het wel hufterproof moet zijn. Laten we eerst eens bedenken of we ontwerpen kunnen maken die het idee van een levendige, innovatieve, creatieve, vrolijke, jonge stad ondersteunen. Geen straatmeubilair als visueel behang, ook niet als functionele noodzaak, maar straatmeubilair om trots op te zijn.
1 opmerking:
De andere kant van de medaille: veel 'styling' van straatmeubilair is na 5/10 jaar achterhaald, en dan moeten die dingen nog zeker 20 jaar mee.
Of is dit een Amsterdams probleem? Het museumplein: de lollige paarse bankjes gaan er subiet aan bij de geplande herinrichting.
De vrolijk bedoelde en uitbundig ontworpen lampen op de Nieuwmarkt en Damrak: zelfs de ontwerpers zeggen dat het nu aandoet als 'achterhaalde vormgeving'. Ze zijn in ieder geval heel lelijk oud geworden.
Ik stem voor simplisme, duurzame materialen en vooral: goede zorgen rondom onderhoud en reiniging, de crux voor een mooie stad en tevreden bewoners.
Een reactie posten