"Hee, het LAKtheater moet blijven"

Mijn dochter Sophie (8) is nog nooit in het LAKtheater geweest. Toch kent ze het. Het viel ook haar op dat inmiddels ongeveer de helft van Leiden een poster 'Het LAKtheater moet blijven' voor zijn raam heeft hangen. "Hee, het LAKtheater moet blijven", riep ze eerst nog als ze weer een poster zag. Nu zijn het er zo veel dat het een leuk spelletje is om van de stad naar huis het aantal posters te tellen.

Als het LAKtheater is verdwenen tegen de tijd dat ze echt beseft waar het over gaat, zal ze zeggen: "Het LAKtheater? Ik heb het nooit gekend. Ik weet wel dat het moest blijven." Maar ik hoop dat dat nooit zo ver zal komen.

Een collega vertelde dat je echt overdonderd wordt door die posters als je op de gracht vaart, zoals zij dat weekeinde gedaan had. Het doet me denken aan al die kleurige Pace-vlaggen die echt door zo'n beetje alle bewoners van Venetië waren opgehangen. Los van een demonstratie voor of tegen iets, is het wat mij betreft vooral een ontroerende demonstratie van sociale cohesie in een stad.

Ook grappig: ons kantoorpand aan de Herengracht 48 werd onder handen genomen door schilders. Tegelijkertijd hingen collega's een aantal bannieren met 'Het LAKtheater moet blijven' aan de ramen. Een dag daarna wandelt een (Haagse) collega binnen en zegt: "Wat een grappige naam voor een schildersbedrijf, het Laktheater'.