De stad op een stokje

Leiden kan bij het ontwikkelen van de binnenstad een voorbeeld nemen aan Ola en Coca Cola. Niet omdat ze net als onze binnenstad lekker zijn, maar vanwege het doelgroepdenken. Hoezo?

Ola heeft de Magnum als succesnummer. Ze begon met het bekende ijsje met een dikke laag pure chocolade die op de grond valt als je 'm opeet. Toen kwamen er allemaal varianten: de Magnum Almond, de Magnum White etc. De klassieker bleef, en kreeg de liefkozende naam Magnum Classic. Zo kreeg elke doelgroep het ijs dat hij wilde.

De nostalgist kon lekker doorlikken aan de oer-Magnum, en door het stempel 'Classic' is 'ie er nu ook zeker van dat 'ie niet meer weggaat. Hij weet precies wat hij kan verwachten. Nooit wordt dit recept meer veranderd. Want het is een goed recept. Maar de vernieuwers, de avontuurzoekers, krijgen telkens weer nieuwe varianten voorgeschoteld. Als het ze even te veel is, kunnen ze even terugvallen op de Classic, maar als het begint te kriebelen, kunnen ze op zoek naar een nieuwe smaaksensatie (dat woord heb ik altijd al een keer willen typen). Idem voor Coca Cola Classic als basis, en Max, Zero, Cherry etc. als vernieuwers.

Op deze manier moeten we naar de ontwikkeling van de binnenstad van Leiden kijken. Het oude deel rondom de Pieterskerk, Hooglandse Kerk en Burcht wordt Leiden Classic: het aloude recept perfectioneren, in de markt zetten als fijn oud en vertrouwd en nooit meer veranderen. Met Leiden Classic grijp je nooit mis. De noordoostelijke rafelrand wordt dan Quartier Leyden: een winkelschap met continu wisselende, vernieuwende producten. Verrassend, afwisselend, voor elke smaak wat. Festivals, kunst en cultuur, creatieve bedrijvigheid tegen een decor van oude industriële monumenten, vernieuwende architectuur, pleinen en parken, dat continu verandert, inspeelt op actuele ontwikkelingen.

Echt heel ingewikkeld is het niet. De stad op een stokje.