Het begon ooit met één diepe kuil en één hoge berg waar de kinderen leuk vanaf konden roetsjen. Omdat ik me nogal snel verveel op het strand, maakte ik daarachter nog maar een kuil en weer een berg, zodat de kinderen van berg naar berg konden springen. En dan weer maar kuil. En als we dan toch bezig zijn, dan ook maar een kuipbocht want ze komen met een noodgang die berg afgerend dat ze een beetje moeten afremmen. En dan nóg een bocht want dan heb je een leuke chicane. En voor je het weet is een berg en een kuil een tientallen meters lang parcours geworden dat zó'n attractie is geworden dat allerlei andere kinderen er ook in willen spelen, hun tijd op een stopwatch op willen nemen en steeds sneller en sneller willen.
De auto begon ooit ook met een simpele berg, die zo lang mogelijk bestand moest zijn tegen de opkomende zee. Die berg werd -al wachtend op de vloed- verstevigd en verfraaid en er kwam een zitje in, een paar wielen aan en verhip, het werd best een leuk autootje. Favoriet model: Volkswagen Beetle. Vervolgens kwamen er allemaal ouders die óók hun kind wilden fotograferen in de auto van zand. De ene na de andere peuter erin getild. Ik zou er geld voor moeten vragen.
Je kunt eindeloos plannen maken. Eindeloos wikken en wegen of iets lukt. Je kunt alles helemaal vooraf willen bedenken. Ik ben er voor om als het maar enigszins kan gewoon maar naïef te beginnen, lekker te gaan spelen, en te zien waar het schip strandt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten