Mijn overburen zijn weg

Tot dit weekeinde was het asielzoekerscentrum aan de Rijnsburgerweg mijn overbuurman. Het was er al toen wij er acht jaar geleden kwamen wonen. Ik hoorde van mijn buurman dat veel buurtbewoners moord en brand schreeuwden op de eerste bewonersavonden waar de komst van het AZC werd aangekondigd. Zo'n asielzoekerscentrum, daar zou alleen maar narigheid van komen in deze fijne, rustige, groene, witte woonwijk.

In de acht jaar dat wij tegenover de voormalige hunkerbunker (een naam die de flat kreeg in de tijd dat zij bewoond werd door zusters van het Academisch Ziekenhuis Leiden) wonen, hebben wij nooit last gehad van de aanwezigheid van het AZC, later OC. In de zin van: echt geen enkele keer. We hoorden dat er soms erge dingen gebeurden - dat er spanningen waren tussen bevolkingsgroepen, binnen een familie of bij mensen persoonlijk. We zagen de politieauto's en ambulances die zo nu en dan met zwaailichten kwamen aanrijden. Vreemd is dat natuurlijk ook niet als je getraumatiseerd bent en in een vreemd land met allemaal mensen van verschillende culturen op een kluitje wordt gezet in een flat die al jaren over zijn houdbaarheidsdatum heen is. Maar ik kan met recht zeggen dat we daar als buurtbewoners nooit rechtstreeks mee te maken hadden.

Sterker nog: het was vaker fijn. Verschillende bevolkingsgroepen die samen gingen volleyballen op het grasveld dat de flat en ons huis scheidt. Zwarte kinderen die onze witte scholen in het Houtkwartier letterlijk kleur gaven. Afrikaanse asielzoekers die de trots werden van de atletiekclub. Twee Oosteuropese asielzoekers die een oude man liefdevol op de been hielpen die was gevallen met zijn fiets - waar andere fietsers zich 'druk, druk' naar het station spoedden.

De flat staat nu leeg. Met stille trom en in alle haast zijn de laatste bewoners en staf vertrokken. Het gebiedje doet nu spookachtig, surrealistisch aan. Zelfs de speeltuin is afgebroken, waar mijn zoon en dochter vaak in speelden. Ik moet denken aan Zazou, die als prachtige donkere peuter hier kwam en een fijne, lieve, zorgzame klasgenoot werd op school. Waar is ze gebleven?

Het AZC zou worden verplaatst naar de nieuwe fijne, rustige, groene, witte woonwijk Roomburg. De nieuwe bewoners schreeuwden moord en brand. Tegen de inwoners van alle Roomburgen van de toekomst zou ik willen zeggen: luister eerst onbevooroordeeld naar ervaren buurtbewoners uit andere delen van de stad vóórdat je je mening vormt.