Een Engelse landschapsarchitecte kwam vorige week mee met Peter Zumthor naar Leiden. We hadden het over de parken in de stad, en dan met name de groene singelrand en de promenade die daar over niet al te lange tijd doorheen moet lopen. Zes kilometer lang, aan de binnenkant van de singel, drie kilometer door Quartier Leyden en drie kilometer door de oude stadsparken.Ze vond die promenade een geweldig idee. "Waar ga je naartoe via dat pad?", vroeg ze. "Nou, meestal nergens heen denk ik. You just walk", zei ik. Wat niet voor iedereen zal kloppen, want het zal ook heus voor bestemmingsverkeer gelden. Maar het voornaamste is toch dat je straks gewoon lekker autovrij, in de stadsnatuur, een onafgebroken rondje kan lopen.
"Wat voor soort dingen kom je tegen langs het pad? What would you find?", vroeg ze. "You find yourself", zei ik. "Zie het als de binnenplaats van de meest prachtige abdij die je kent. Je loopt rondjes door de galerij, net als de monniken. Met de mooiste binnentuin die je ooit bent tegengekomen continu aan je zij. Je loopt er net zo lang totdat je rust hebt gevonden, totdat je jezelf hebt gevonden. Misschien kom je iemand tegen met wie je een praatje maakt, misschien niet. Misschien ga je zitten en genieten van de binnentuin, misschien blijf je lopen. Het pad biedt je in elk geval de mogelijkheid om je even te onttrekken aan de stadse drukte."
Dat was vrij poëtisch voor mijn doen. Ik ben benieuwd of dit soort sfeerbeelden zich laten vertalen in de realiteit van alledag. Ik hoop het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten