Ik was geraakt bij het bekijken van een lezing van hoogleraar Randy Pausch op Youtube (zie hieronder). Ik zal je vertellen waarom. De universiteit van Carnegie Mellon (VS) bedacht een lezingenserie genaamd 'The Last Lecture'. Welke lezing zou je geven als hoogleraar als je weet dat je morgen dood gaat en het je laatste lezing is? Ze nodigde hoogleraren uit om zulke lezingen te geven.
Eén hoogleraar, Randy Pausch, bleek ook echt dood te gaan - hij heeft kanker. Op het moment dat hij zijn 'Last Lecture' geeft, heeft hij nog drie tot zes maanden te leven. Vanaf het moment dat hij begint te praten tot zijn ontroerende slot ruim een uur later zat ik ademloos op mijn stoel. Die ontwapenende openheid, het persoonlijke verhaal, de band die hij opbouwt met zijn publiek - eigenlijk is zó jammer dat je bij de meeste sprekers tot een 'last lecture' moet wachten voordat zij hun veilige muurtjes durven af te breken en te vertellen waar het volgens hen écht om gaat.
Van de ontelbare presentaties die ik in mijn leven als student en als professional heb gehoord, ben ik 99% weer vergeten toen ik de zaal uitliep. Maar presentaties zoals deze, die blijven je bij. Het zou mij een lief ding zijn als de hoogleraren van de universiteit, de docenten van de hogeschool of het ROC eens in de zoveel tijd zó'n indrukwekkende, inspirerende speech geven. O ja, Universiteit Leiden: als je dit ook gaat doen, zou je dan een camera kunnen neerzetten? Je zou je publiek zo maar eens met 10.763.889 toehoorders kunnen vergroten.
En nog iets anders: Leiden zou geen 'Stad van Kennis en Cultuur' als motto moeten hebben, maar een stad van Kennis en Emotie moeten zijn. Kennisoverdracht werkt beter als je niet alleen het hoofd, maar ook het hart bereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten