Lessen uit Kopenhagen I: de liefde voor de stad gaat door de maag van de kinderen

Leiden richt zich in haar marketing op de 'jonge, kwaliteitszoekende kosmopoliet.' Jong betekent: vaak met jonge kinderen. Kwaliteitszoekende kosmopoliet betekent: de doelgroep die niet (alleen) voor een veilige drie-weken-op-een-camping-aan-een-meertje-in-een-warm-land-vakantie kiest, maar die (ook) kiest voor een vakantie in de stad. De gedachte dat papa en mama het pas fijn hebben op vakantie als de kinderen het fijn hebben, klopt helemaal. De liefde voor de stad gaat door de maag van de kinderen.

Bekijk de stad op 1,40 m hoogte

Het zou daarom verstandig zijn voor Leiden Marketing om de stad eens te bekijken op ongeveer 1,40 meter hoogte. Door de ogen van een kind van resp. 3 - 6 - 9 - 12 - 15. Hoeveel dagen mogen papa en mama in Leiden blijven van de kinderen? En wat kunnen we eraan doen om dat potentieel verblijf te verlengen? Wij waren twee weken in Kopenhagen met de kinderen (3 en 8 jaar oud), en merkten dat de stad veel heeft gedaan om juist deze groep te binden - en daarmee hun 'jonge' ouders. Wat was het recept?

Kopenhagen

1. Véél parken in de binnenstad, met in elk park de vier-eenheid: honden(poep)loos groen - leuke speelgelegenheid (al dan niet met water) - openbaar toilet - kindvriendelijk café of restaurant. In één van de parken (Kongens Have) zelfs elke middag twee gratis kunstzinnige poppenkastvoorstellingen (zie foto).

2. Overal brede vrijliggende fietspaden waar zwenkende kindjes niet meteen onder een auto komen en waar je naast elkaar kunt fietsen.

3. Restaurants (zelf Michelin-sterrestaurants) die uitstekend op de ontvangst van kinderen zijn ingericht.

4. De meeste musea een aansprekende aparte kindervleugel.

5. Topattracties in of direct naast het centrum (zwembad DGI Byen, attractiepark Tivoli, dierentuin etc.).

Leiden

1. In Leiden hebben we geen parken van betekenis. De parken die we hebben, liggen bezaaid met hondendrollen. Loslopende honden die achter peuters in plaats van de bal aanrennen. We hebben nergens openbare toiletten. En onze speelgelegenheden zijn, althans in het centrum, bedroevend. Óf niet aanwezig, óf niet open, óf inspiratieloos. Een speeltuin die bijvoorbeeld wél leuk is, in de Vogelwijk, ligt buiten de route van de toeristen en is ook niet altijd open.

2. Vrijliggende fietspaden hebben we hier wel, niet zo breed als in Kopenhagen, maar toch.

3. We hebben wat restaurants die zich op óuders richten, niet op kinderen. Als ze zich wél op kinderen zouden richten, dan zouden ze ervoor zorgen dat de punten van de potloden altijd geslepen waren. Dat ze wat leuk speelgoed zouden neerzetten. Dat ze de speelhoek niet naast de wc zouden stationeren. Dat het eten snel op tafel komt. Dat.... etc.

4. Een aantal musea in Leiden heeft de kinderen ontdekt. In Volkenkunde kunnen ze rondrijden in grappige karretjes. In Naturalis voedsel in de bekken van dieren stoppen. Etcetera. Grappig dat je musea die dat weinig of niet hebben, meteen kunt vergeten als je kinderen hebt. Zo is het me nooit gelukt om langer dan een kwartier in de Lakenhal te zijn. Ik heb daarom een keer vrij van werk moeten nemen om de Jan Wolkers-tentoonstelling te bekijken.

5. Wij hebben in de binnenstad, met uitzondering van de musea, eigenlijk weinig wat écht leuk is voor kinderen (en ouders). Of het moet waterfietsen etc. vanaf het Galgewater zijn.

Conclusie: het kan beter. Ik zou zeggen: zoek de samenwerking met het netwerk van Child Friendly Cities. Een stadsconferentie over dit onderwerp lijkt me nuttig, of op z'n minst als onderdeel van een bredere brainstorm over het (toeristisch) aanbod in Leiden. En als dat te veel moeite is, dan kun je je natuurlijk ook nog altijd richten op de 'oudere, poffertjeskraamzoekende Anton Pieckstadliefhebbers.' Daar kunnen ze dan natuurlijk wél weer met hun kleinkinderen naartoe.

Beste Jeroen,
Wat leuk je blog over kinderen in de stad. Het leven genieten van de stad met kinderen is echt nog onontgonnen terrein in Nederland en dus ook in Leiden. 2 kanttekeningen: Denen hebben meer respect voor openbaar bezit. Er wordt minder gesloopt, beklad of in de fik gestoken. Als het al eens gebeurt dan is de kans groot dat de daders door omstanders worden aangesproken. Een collectieve verantwoordelijkheid die de gemiddelde NL-er is kwijtgeraakt. De tweede kanttekening is de ´all inclusive ´ lifestyle. Je betaalt 62% belasting en 25% btw in ruil daarvoor leef je business class, gratis onderwijs, speelvoorzieningen, ontelbare culturele evenementen, de prachtigste musea, schone parken, goedkoop openbaar vervoer. Je moet dus werken aan een cultuur waar kinderen normale burgers zijn met hun eigen volwassen behoeftes, je respect hebt voor je omgeving en daar ook verantwoordelijkheid voor neemt en de bereidheid om te betalen voor mooie dingen. Hartelijke groet, med venlig hilsen, Floor Nobels, First Floor Trading, Kopenhagen